Είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε.

Αυτό σου έμαθαν από τα γεννοφάσκια σου, από την πρώτη στιγμή που μπόρεσες να σταθείς όρθιος.
Τίποτα δεν μπορεί να σε σπάσει, τίποτα να σε πονέσει τόσο που να βάλεις τα κλάματα, δεν κάνει.
Αν κατι σε πονά πρέπει να το παλέψεις, να σφίξεις τα δόντια στον πόνο και να συνεχίσεις τον αγώνα σου πιο λυσσασμένα, πιο δυνατά για να νικήσεις.
Κανείς δεν πρέπει να σε δει να κλαις, να σπας, κανείς δεν πρέπει να έχει την ικανοποίηση να δει τον πόνο σου, την αδυναμία σου.

Είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε.

Έπεσες και χτύπησες, αίματα γέμισαν τα χέρια σου και πανικός τα μάτια σου, ο πόνος ήταν αφόρητος για τα 5 χρόνια ζωης σου, αλλα ένα δάκρυ δεν βγήκε από τα μάτια σου. Μέχρι να πας φαντάρος θα περάσει, θα ξεχαστεί και δεν θα ξαναπονέσει.
Οι άντρες δεν κλαίνε από τον πόνο.
Σε δείρανε τα αλάνια της γειτονιάς, χρόνια μεγαλύτερα σου, γιατι τόλμησες να αντισταθείς στα θέλω τους, να σταθείς εμπόδιο στις ορέξεις τους για την όμορφη της παρέας, σαν άλλος Δον Κιχώτης υπερασπίσθηκες την τιμή και την υπερηφάνεια της Δουλτσινέας σου και έπρεπε να πληρώσεις.
Πλήρωσες, αντιμετώπισες τους δυνατούς τους και έχασες. Δεν έπρεπε να σε δουν να πονάς, να κλαις από τα χτυπήματα τους, δεν είδαν τα κουρέλια της περηφάνιας σου που έσκασε στον τοίχο τους και τσακίσθηκε.
Τα χτυπήματα πιο πολλά, πιο δυνατά. Μα πως αντέχει; Δεν πονάει αυτό το τσογλάνι;

Η Δουλτσινέα σου τους ακολούθησε γελώντας, κοιτώντας σε περιπαιχτικά. Στα δεκατρία σου είδες την πρώτη προδοσία, θα ακολουθούσαν κι άλλες, αμέτρητες, πολλές και ύπουλες.
Οι άντρες δεν κλαίνε μπροστά σε μια γυναίκα.
Η πρώτη ολοκληρωμένη σχέση σου τελείωσε μια νύχτα με φεγγάρι
Αυγουστιάτικο δίπλα στο κύμα. Ήσουν μικρός κι ανώριμος. Δεν ήξερες πως αγαπάνε, δεν στάθηκες αντάξιος της αγάπης της, οι φίλες της γελάνε μαζι σας που πάτε στην θάλασσα να ανάψετε φωτιά και όχι στην Αυτοκίνηση για μαργαρίτες. Μα καλά δεν ξέρεις ότι ο Ελβις πέθανε; Δεν ακούει κανείς ποια ροκ εντ ρολ. Τα ρεμπέτικα είναι για χασικλήδες. Έχεις έφεση στα ναρκωτικά;
Έμεινες να κοιτάζεις το λεωφορείο να φεύγει παίρνοντας την λάμψη του φεγγαριού και αφήνοντας σκοτάδι γύρω σου παντου.
Οι άντρες δεν κλαίνε για μια γυναίκα.

Η πρώτη σου δουλειά στα 16. Να που χρειάζονται τα αγγλικά στην ζωή, δεν ήταν μόνο μια ενόχληση, ένα εμπόδιο ακόμα στο παιχνίδι.
Σε κεντρικό Ξενοδοχείο κι εσύ με γραβάτα να μεταφέρεις τις βαλίτσες των πελατών στα δωμάτια.
17 χρόνων και πάλι καλοκαίρι σημαίνει δουλειά αν θέλεις παραπάνω χαρτζιλίκι για να μην γελάνε με σένα στην παρέα.
Τελειώνει το σχολείο και συ εκεί. Πάλι με τις βαλίτσες στα χέρια.
Ζήτησες αύξηση και ένσημα. Τώρα δουλεύεις κανονικά. Απόλυση.
Οι άντρες δεν κλαίνε για μια δουλειά, θα βρεις μια άλλη. Θα μάθεις να αντιμετωπίζεις τις δυσκολιες με το κεφάλι ψηλά σαν άντρας.

Στρατός και η ουρά στα σκέλια. Πραγματικά οι άντρες δεν κλαίνε.
Είσαι άντρας, στρατιώτης, αξιωματικός . Τι σημαίνει κλάμα; Γυναίκα είσαι; Τίποτα δεν σε αγγίζει, είσαι απόγονος του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Διάκου, του έπους της Αλβανίας.
Οι απόγονοι τους δεν κλαίνε, πολεμάν, νικάν και πεθαίνουν γελώντας.
Περιφρονούν τον θάνατο, τις κακουχίες του καιρού, της ζωης τις δυσκολίες και χαμογελούν στον εχθρό, μηδιάζουν στους απέναντι και περιμένουν να τους φάνε.
Όσοι είναι άντρες δεν κλαίνε για τίποτα και για κανενα λόγο.

Χώρισες, όλα σου τα όνειρα γκρεμίστηκαν. Αυτή η μια που αγάπησες έφυγε παίρνοντας μαζι το παιδί σου, το σπίτι σου, την οικογένεια σου, τα παντα. Άδειασε η ψυχή και περιφέρεσαι σαν ζόμπι στους δρόμους, αλλα οι άντρες δεν κλαίνε. Ποτέ. Για τίποτα και για κανενα. Είναι ντροπή, θα γίνεις ρεζίλι.

Εσύ είσαι ο στύλος, ο τοίχος, ο βράχος, τα κύματα έρχονται και σπάνε πάνω σου, καρφιά μπήγονται βιαια στα σωθικά σου, το βάρος σε πλακώνει αλλα είσαι άντρας. Αυτός είναι ο ρόλος σου στην ζωή. Δεν πονάς, δεν βαρυγκωμάς, δεν διαμαρτύρεσαι για την ορμή των κυμάτων.
Είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε.

Ο πρώτος θάνατος δικού σου ανθρώπου, λατρεμένου έρχεται και κτυπά την πόρτα. Πέταξε για μέρη αλλα, ησύχασε και έβαλε πλώρη για το μεγάλο ταξίδι της λησμονιάς, χωρίς έννοιες, αγωνίες και σπαραγμούς.
Ένας βράχος έπεσε όρθιος όπως του έπρεπε. Πονάς; Λυπάσαι; Φοβάσαι;
Γιατι; Ήταν άντρας και έφυγε αγέρωχος, τσακίσθηκε και νικήθηκε μόνο από τον ένα και μοναδικό ανίκητο εχθρό αλλα με μάχη, δεν παρέδωσε τα όπλα νωρίς, δεν λιποτάκτησε χωρίς να πολεμήσει.
Ήταν άντρας και στους άντρες δεν πρέπουν κλάματα.

Κι όμως πονάς, τρελαίνεσαι, δεν πάει άλλο. Γέμισε την καρδιά σου ο πόνος. Κατι τρέχει στα μάγουλα. Τα μάτια θολώνουν, ο αέρας τελείωσε και τα πνευμόνια πονάνε, συσπώνται τα χαρακτηριστικά σου, γκριμάτσες άγνωστες παραμορφώνουν το πρόσωπο. Αλμύρα πότισε τα χείλη σου και πικρά το στόμα σου. Δακρύζεις;
Δεν είσαι άντρας εσύ; Κλαις; Μα πως; Γιατι;
Μετάλλαξη σε χτύπησε; Κλαις;

Πέρασες πολλά και τελικά κατάλαβες.
Τίποτα δεν άλλαξε, είσαι άντρας.